Ndjenja me e bukur (2003)

Si ndodhi valle???

As une nuk e di..Dhe nuk do ta marr vesh ndonjehere sado kohe qe te kaloje…
Ne boshllekun e pafund qe ndodhesha , a e dinte valle uni im i boshatisur aq sa te bente jehone mes mureve te tij , ai uni im qe shmangej nga vete vetja e vet , ai shpirti im qe largohej nga çdo gje dhe ndihej i vetmuar mes tere atij kalaballeku ,a e kishte haberin ai shpirti im endacak qe megjithese i pershtatej çdo gjeje por qe nuk mbartte kurrfare gjeje brenda tij se egzistonte diçka qe do ti jepte fund mpirjes se tij dhe terheqjes se tij kundrejt çdo gjeje?
Jo , absolutisht fare…
Si perhere ishte terhequr ne qoshen e vet , duke vazhduar ti pershtatej pa asnje lloj interesi te perhershmes dhe çdo gjeje tjeter te sterditur ,dhe ne te njejten kohe duke perqeshur kete te perhershme vetmevete , ishte krejtesisht pa asnje lloj dijenie ndaj atij momenti qe do ta flakeronte mpirjen e tij me nje shuplake e papritur.
Gjate nje kohe qe une nuk prisja t’me ndodhte diçka e tille , madje gjate nje kohe qe une qeshja me emocione te tilla , gjate nje kohe qe perpiqesha te strehohesha tek veprimet e mia te mekanizuara dhe te sekelldisura , une as nuk e pata menduar se do ta kisha ngrene nje shuplake kaq te embel…
Mjaftoi vetem nje takim sysh..
Ka nje kenge vargjet e te cilave thone : Mbreteresha e shiut , enderron per diellin”… dhe une tani po mendoja nese akulli enderon per zjarrin valle?
Sipas meje po..
I tere uni im i rrethuar me akull ishte mbeshtjelle papritmas nga shalli i nje ere te ngrohte.Akulli brenda meje ishte dhene kaq shume pas kesaj ngrohtesie saqe kishte vendosur te behej njesh me te , duke filluar kesisoj te shkrinte..Sikur te kishte qene perhere i tille!
Sikur te kishin qene perhere keshtu!!!
Papritmas ndjeva çdo lloj te vertete te bezdisshme te largohej porsi tym prej meje, duke ndjere ne ate çast jeten t’e levrinte.
Zemra , ashtu pakez si me ndrojtje filloi te rrihte serish duke me dritheruar tere brendesine time .
Ndjeva çdo ane timen te shkelqente…Kjo s’do dhe aq mend ; tashme e kisha qiellin shume prane.
Zemra,truri dhe syri im kishte vetem nje pike perqendrimi tani : Ate!
Pakez me ndrojte , pakez e terhequr , por ne te njejten kohe pa pushim vazhdoja te shihja Ate.
Sa e çuditshme eshte qe ky shpirt dikur krejt i boshatisur ndjen se e ka pasur Ate perhere prane..Ne fakt Ai paskesh qene perhere aty!
Kur e ndjeja veten krejtesisht te vetmuar mes turmes , Ai paskesh qene qe nuk paksa lene driten time te shuhej…
O dashuri , ti qe e larteson shpirtin e njerezve , qe ja mbush me drite unin e tyre, qe i fal jete zemres se tyre , qe ja zbukuron si anen e brendshme dhe te jashtme çdokujt, dije pra se je ndjenja me e vertete , me e sinqerte, me naive me e veçante ne kete te luajtur bote.
Ti rrofsh dashuri , rrofsh!