Pesha e rende e ish-it

Ishi…..Te gjithe ne jete jemi ndeshur shpesh me kete nocion.
Nuk ka nje strategji te planifikuar ish-i , ai lind ne çdo vend e çdo situate .Po ashtu nuk ka as edhe nje stacion te caktuar ndalon kudo dhe kurdo.Nuk njeh kohe dhe as nuk di te beje planifikime.
Thjesht ndodh , fare thjeshte behet nje e kaluar qe dikur as do te na e merrte mendja se do te behej e tille.Nje e kaluar qe mbase dikur do te behej nje e ardhme.
Ndjesi te ndryshme le tek ne ai , te renda dhe tronditese kur nuk eshte i mirepritur dhe befas behet pjese e jetes tone , por nga ana tjeter ndjesi krejtesisht te gezueshme madje ne disa raste deri diku egoiste ne gezimin e tyre kur na ndodh ne diçka qe nuk e deshirojme me si pjese te jetes tone.
Nje gje eshte e sigurte ; sido qe te jene reagimet tona ndaj tij , pesha dhe ndikimet e tij mbi ne jane te paharrueshme , here ndergjegjevrarese,here te pabesueshme, here te lodhshme e here tragjike.
Ishi nuk para ka stil , nuk para ka sqime dhe nuk zgjedh.Mund ta hasesh realizimin e tij ne çdo fushe te jetes apo te mendimit , ne çdo perzgjedhje,mendim,doktrine,ambicje…
Perfundimi me sukses dhe shkeputja nga lidhja me diçka te padeshirueshme , drobitese , te pakendeshme na jep ne fund sa lehtesim aq edhe keputje shpirterore.
Shpesh kjo dukuri shoqerohet dhe me humbje besimi , ftohje ndaj vetes dhe zgjedhjeve qe bejme , humbje guximi , humbje nxitjeje dhe humbje deshire ndaj zgjedhjeve te reja.
Te qenurit ish , apo te lenurit perballe me idene e diçkaje tashme te mbaruar dhe detyrimi qe na le jeta per ta pranuar ate si pjese tonen dhe te zgjedhjeve apo veprimeve tona te ardhshme , mund te na shkaktoje dhe ndjesi turpi e shmangjeje ndaj fakteve te jetes , apo ndaj shoqerise ,madje dhe ndaj vetes tone.
Kur nocioni i ishit eshte i papritur apo i padeshiruar tronditja e pesuar , shoku i shkaktuar na ben madje dhe te kalojme kufinjte e realitetit , duke na futur ne boten e trillimit dhe enderrimit vetjak.Kjo eshte nje nga gjerat qe ne qeniet e dobeta njerezore aplikojme shpesh.Sa here na ka detyruar pesha e rende e ishit te trokasim ne portat e enderrimit apo te vetemashtrimit!!!

Eshte e rende pesha e ishit..Sidomos kur perveç luftes qe ti ben me shpirtin dhe unin tend per te mundur ta pranosh ta perjetosh ate , te jesh e detyruar dhe ta pranosh ate me ze dhe madje dhe te firmosesh pranimin e tij.Duket si e pabesueshme por ja qe ndodh!
Eshte çmendurisht e tmerrshme , por medet ! , dhe aq e vertete…
Dikur edhe une kam kaluar neper kete terr…

Ne nje dhome te ngurte me drita alivanosese neoni , ne nje dhome te ngrire qe dukej sikur vinte nga nje bote tjeter , nje infermiere me fytyren e saj te mermerte te sheshuar nga çdo lloj rrudhe mimike dhe emocioni , me pyeti me zerin e saj acarueshem energjik:

- Juve jeni vajza e ishit??? Ju lutemi firmosni kete raport exitusi (ishi i jetes ne gjuhen e mjekesise)…

Çfare pyetje ishte kjo?Si priste ajo nga une ti jepja nje pergjigje te sakte per diçka qe une nuk e konceptoja , qe nuk e besoja dhe nuk doja ta besoja?Une nuk doja ta njihja kete ish , nuk doja ta pranoja…
Njeriu eshte aq i pashprese e i pambrojtur ndonjehere saqe behet fare enderrimtar e po aq lehte i genjyeshem.Ne kete menyre shpirti i tij mund te lodroje ne çfaredolloj kufiri te jete perveç atij te realitetit…Ashtu siç isha dhe une ne ato momente.
Si fillim e pashe infermieren venger…Me pas e kuptova se ajo nuk ishte ne nje vend-ndodhje me mua ndaj nuk kishte sesi te flisnim te njejten gjuhe.Keshtu qe nuk fola sepse dhe po te flisja nuk do te thoja dot kurrfare gjeje.
Infermierja me kerkoi dhe nje here te firmosja formularin e exitusit dhe vazhdoi te me shikonte me vemendje teksa hodha firmen me te veshtire , me genjeshtare te jetes time.
Une nuk e besoja ate qe nenshkrova , ndaj si e tille nuk mund ta quaj si te vertete.

Eshte e rende pesha e ishit…E rende pesha qe le boshlleku i nje te ardhme te djegur per tu kthyer ne nje te shkuar shterpe..

Dedikuar babit tim , te dashur dhe te paharruar , me tere mallin dhe zbrazetine çjerrese qe me la largimi i tij keto 6 muajt e fundit: (